درباره نویسنده

میکل پیرامو (Michel Peyramaure) در تاریخ ۳۰ ژانویه‌ی سال ۱۹۲۲ متولد شد. پدر وی یک چاپخانه داشت و میکل پس از فارغ‌التحصیلی از مدرسه، در چاپخانه پدرش مشغول به کار شد. در همان سال‌ها بود که میکل شروع به سرودن‌ اشعاری کرد و هم‌زمان به شغل روزنامه‌نگاری در لامونتاگن نیز مشغول بود. در سال ۱۹۵۴، پیرامو موفق به چاپ اولین رمان خود شد. سال بعد نیز نخستین اثر تاریخی خود را منتشر کرد.

همچنین او تحقیقات گسترده‌ای در مورد بسیاری از شخصیت‌های تاریخی مانند، هنری پنجم، لوئیس شانزدهم یا ناپلئون کرده‌ و آثاری نیز ارائه داده‌ است. برخی از منتقدان برجسته او را جزء بهترین‌های رمان‌نویس تاریخی می‌دانند. وی سرانجام موفق به کسب یک جایزه مهم ادبی در سال ۱۹۷۹ برای تمام آثاری که تاکنون چاپ کرده‌ بود، شد. از دیگر جایزه‌های اهداشده به او می‌توان به جایزه‌ی الکساندر دوما اشاره کرد.

درباره کتاب

کتاب کنیز ملکه مصر اثر میکل پیرامو انتشارات نگارستان کتاب، علاوه بر روایت داستانی واقعی و درگیرکننده از دل تاریخ، اطلاعات تاریخی فراوانی را نیز در اختیار مخاطبانش قرار می‌دهد. چنان که وقتی به بعضی از اسامی تاریخی در این کتاب می‌رسیم در نظر ما آن‌قدر آشنا است که تصور می‌کنیم آنها را خوب می‌شناسیم، در صورتی که اطلاعات برخی از  ما راجع به آن‌ها را اگر جمع کنیم از بیست سطر شاید بیشتر نشود.

یکی از آن اسامی تاریخی، نام «کلئوپاترا» ملکه‌ی مصر است که مطمئنا تاکنون به گوش همه‌ رسیده‌‌ است.

کتاب کنیز ملکه مصر که نام اصلی آن کلئوپاترا ملکه نیل (Cleopatre reine du Nil) است از زبان یکی از افراد نزدیک و معتمد ملکه کلئوپاترا یعنی شرمیون می‌باشد. شاید شرمیون را خیلی ها به عنوان کنیز کلئوپاترا می‌دانستند، اما شرمیون بیشتر دوست ملکه بود تا صرفا یک کنیز. و از همان کودکی‌شان باهم در کلاس‌های درسی که برای کلئوپاترا برگزار می‌شد شرکت می‌کردند. روایت شرمیون از آن روزگار بسیار شیرین و جذاب بازگویی می‌شود و از همان دوران کودکی آغاز می‌شود و زندگی اسرارآمیز کلئوپاتر را تا زمان مرگ بازگو می‌کند.

بخشی از کتاب کنیز ملکه مصر می‌خوانیم:

من تا آن روز تصور نمی‌کردم که پیر شده‌ باشم. چون هر مرتبه که نظر به آینه می‌انداختم رخسار خود را مثل روز قبل می‌دیدم. گرچه قدری موهایم (به‌‌ خصوص در طرفین سر) سفید شده‌ بود. ولی من سفیدی آن مقدار از مو را دلیل بر پیری نمی‌دانستم و خویش را جوان می‌دیدم.

در مصر زن‌ها موی خود را رنگ می‌کردند و زن‌های اشراف هر چند روز یک مرتبه رنگ موی سر را مطابق رنگ لباس خود تغییر می‌دادند و کسی به آن‌ها نمی‌گفت که پیر شده‌اید. در آن صورت برای چه من که شرمیون هستم، برای مقداری موی سفید در سرم مضطرب شوم و خود را پیر بدانم؟ اما دو دندان جلوی دهانم افتاده‌اند و بعد از دیدن هریسه‌ و شنیدن صدای او از وحشت لرزیدم. زیرا چون هریسه دندان‌های جلو نداشت، نمی‌توانست درست تکلم کند و کلمات وقتی از دهانش خارج می‌شدند…

اگر به رمان های تاریخی علاقه‌مند هستید، کتاب کنیز ملکه مصر اثر میکل پیرامو انتشارات نگارستان کتاب را هرگز از دست ندهید. چرا که با خواندن‌ سطر به سطر کتاب خود را در دنیای مصر باستان تصور می‌کنید و غرق در مطالعه می‌شوید.