درباره شاعر

فروغ‌الزمان فرخزاد، ۸ دی ۱۳۱۳ در تهران به دنیا آمد‌. او فرزند چهارم از محمد فرخزاد و توران وزیری‌تبار بود و سه برادر به نام‌های امیرمسعود، فریدون و مهرداد و دو خواهر به نام‌های پوران و گلوریا نیز داشت. استعداد فروغ در شعر و شاعری از همان دوران نوجوانی بروز پیدا کرد و با تشویق‌های مکرر پدرش شروع به سرودن شعر کرد.  فروغ فرخزاد یکی از پیشگامان شعر نوین فارسی است که در خلق اشعار خود سنت‌شکنی کرد.

ادبیات معاصر ایران وام‌دار انسان‌های بزرگی است که علاوه بر تاثیر عمیق‌شان بر ادبیات فارسی، دارای شخصیت و روحی بزرگ و وصف‌ناپذیر بودند. از این میان می‌توان به نام فرخزاد اشاره کرد. فروغ فرخزاد در طول عمر کوتاهی که داشت آثاری منحصربه‌فرد خلق کرده است. آثاری که علاوه بر اساتید ایرانی، نظر منتقدان بزرگ جهان را نیز به خود جلب می‌کند. اشعار فروغ مهم‌ترین آثار هنری او هستند که در آن‌ها با زبانی صریح به بیان دغدغه‌های شاعر پرداخته شده است.

عمر کوتاه ولی غنی فروغ فرخزاد، سرشار از ثبت آثار ادبی در زمینه‌های گوناگون بوده‌ است. فروغ به‌ جز شعر در زمینه‌های هنری دیگری مانند فیلمسازی، ترجمه و بازیگری نیز فعالیت کرده و درخشیده است. درون مایه آثار فروغ را می‌توان مضامینی هم‌چون عشق و زندگی دانست که با رویکردی جسورانه و بی‌واهمه تمایلات خود را بیان می‌کند.

برگی از این کتاب را با نام «عصیان خدا» باهم بخوانیم:

گر خدا بودم ملائک را شبی فریاد می‌کردم
سکهٔ خورشید را در کورهٔ ظلمت رها سازند

خادمان‌ باغ دنیا را ز روی خشم می‌گفتم
برگ زرد ماه را از شاخهٔ شبها جدا سازند

نیمه شب در پرده‌های بارگاه کبریای خویش
پنجهٔ خشم خروشانم جهان را زیر و رو می‌ریخت

دستهای خسته ام بعد از هزاران سال خاموشی
کوه ها را در دهان باز دریاها فرو می‌ریخت

می‌گشودم بند از پای هزاران اختر تبدار
می‌فشاندم خون آتش در رگ خاموش جنگلها

می دریدم پرده‌های دود را تا در خروش باد
دختر آتش برقصد مست در آغوش جنگلها

می دمیدم در نی افسونی باد شبانگاهی
تا ز بستر رودها، چون مارهای تشنه، برخیزند

خسته از عمری به روی سینه ای مرطوب لغزیدن
در دل مرداب تار آسمان شب فرو ریزند

بادها را نرم می گفتم که بر شط تبدار
زورق سرمست عطر سرخ گلها را روان سازند

گورها را می‌گشودم تا هزاران روح سرگردان
بار دیگر، در حصار جسمها، خود را نهان سازند

گر خدا بودم ملائک را شبی فریاد می کردم
آب کوثر را درون کوزهٔ دوزخ بجوشانند

مشعل سوزنده در کف، گلهٔ پرهیزکاران را
از چراگاه بهشت سبز تردامن برون رانند

خسته از زهد خدایی، نیمه شب در بستر ابلیس
در سراشیب خطایی تازه می‌جستم پناهی را

می‌گزیدم در بهای تاج زرین خداوندی
لذت تاریک و درد آلود آغوش گناهی را

کتاب دیوان کامل فروغ فرخزاد انتشارات آوای سرزمین جاوید