درباره کتاب

این کتاب که درباره‌ی رعایت نکردن حقوق دیگران است و رمان در یک چهارراه‌ آغاز می‌شود. جایی که اولین نفر به‌ یک کوری عجیب دچار می‌شود. یک نوع کوری که در آن چشم‌ها سیاهی را نمی‌بیند بلکه یک نوع کوری سفید است که شخص همه‌ چیز را سفید می‌بیند، انگار که در یک دریایی از شیر به‌ سر ببرد.

پس از کور شدن اولین نفر رفته‌ رفته‌ افرادی که با مردی که اول کور شد در ارتباط بودند نیز کور می‌شوند و همین‌طور به تعداد آن‌ها اضافه‌ می‌شود. حال دولت که احساس خطر می‌کند مجبور می‌شود آن‌ها را از جامعه جدا کند. اکنون دیگر تعداد قابل توجهی از کورها در قرنطینه هستند و به ناچار باید در فضایی وحشتناک به زندگی ادامه دهند و…

بخش‌هایی از کتاب را با هم بخوانیم:

1- دنیا همین است که هست، جایی است که حقیقت اغلب نقاب دروغین می‌زند تا به مقصد برسد…

2- اگر نمی‌توانیم مثل آدم زندگی کنیم، دست کم بکوشیم مثل حیوان زندگی نکنیم…

3- وجدان که خیلی از آدمهای بی‌فکر آن را زیر پا می‌گذارند و خیلی‌های دیگر انکارش می‌کنند، چیزی است که وجود دارد و همیشه وجود داشته است. اختراع فلاسفه عهد دقیانوس نیست، یعنی اختراع زمانی که روح چیزی جز یک قضیه مبهم نبود. با گذشت زمان، همراه با رشد اجتماعی و تبادل ژنتیکی کار ما به آنجا کشیده‌ که وجدان را در رنگ خون و شوری اشک پیچیده‌ایم. انگار که این هم بس نبوده، چشمها را به نوعی آیینه‌ی رو به درون بدل کرده‌ایم، نتیجه‌ این است که چشمها غالبا آنچه را سعی داریم با زبان انکار کنیم بی‌پروا لو می‌دهند…

4- گروه‌های خشمگینی از افراد بینا و نابینا، همه از فرط درماندگی به بانکها هجوم بردند. دیگر موضوع چک کشیدن با آرامش و پول خواستن از صندوقدار نبود که بگویند می‌خواهم پولم را بگیرم. بلکه هر چه دم دستشان می‌رسید می‌قاپیدند. تصورش را هم نمی‌توانید بکنید، سرسراهای وسیع و مجلل شعبه‌ی اصلی بانکها، دفاتر شعب کوچک‌تر در محلات مختلف، شاهد صحنه‌های واقعاً هولناکی بود…