درباره نویسنده

خالد حسینی (Khaled Hosseini) در تاریخ 13 اسفند 1343 در شهر کابل افغانستان متولد شد. پدرش دیپلمات بود و در وزارت امور خارجه کار می‌کرد و مادرش معلم تاریخ و ادبیات فارسی در دبیرستان بود. در سال 1354 شمسی بود که خالد به خاطر شلغی که پدرش داشا به همراه خانواده به پاریس رفت و این‌گونه برای اولین بار وارد فرانسه شد. قرار بر این بود که خانواده آقای حسینی پس از 4سال به وطن‌شان بازگردند اما در پی کودتایی کمونیستی و حمله‌ی ارتش شوروی، پدر خالد حسینی از سفارت افغانستان برکنار شد و خانواده‌ی او که دیگر در افغانستان امنیت نداشتند، از ایالات متحده تقاضای پناهندگی سیاسی کردند. نهایتا در سال 1980 میلادی بود که به اجبار در کالیفرنیا آمریکا زندگی خود را از سر گرفتند.

خالد حسینی دوره‌ی دبیرستان خود را در سال 1984 به پایان رساند و مدرک لیسانس خود در رشته‌ی زیست‌شناسی را در سال 1988 از دانشگاه سانتا کلارا دریافت کرد. یک‌سال بعد وارد دانشگاه سن‌دیگوی کالیفرنیا و در 1993 در رشته‌ی پزشکی فارغ‌التحصیل شد.  دوره‌ی رزیدنتی خود را در مرکز پزشکی سیدرز ساینای لس‌آنجلس گذراند و بین سال‌‌های 1996 و 2004 به عنوان انترن مشغول کار بود. سپس از 1996 به تحصیل در رشته‌ی تخصصی پزشکی داخلی مشغول شد. او اکنون در کالیفرنیا زندگی می‌کند.

بهتر است بدانید که دو رمان مشهور «بادبادک‌باز» و «هزار خورشید تابان»، میان مردم افغانستان و انسان‌های دغدغه‌مند جهان پلی محکم ساخته است.

درباره کتاب

کتاب هزار خورشید تابان اثر خالد حسینی انتشارات نیک فرجام، نشان‌گر مردم ستم‌دیده‌ و رنج کشیده‌ی افغانستان است. روایت زندگی دو زن است که هر دو همسر یک مرد هستند و خالد حسینی با استفاده از روایت زندگی آن‌ها، تحولات و شرایط اجتماعی و سیاسی افغانستان را تصویر می‌کند.

هدف نویسنده از این کتاب این است که زندگی زنانی که مورد ستم قرار گرفته‌ و دیده نمی‌شوند را در قالب داستانی زیبا و جذاب روایت کند. در حقیقت همین زنان هستند که بیشترین آسیب را از جنگ، خشونت و جهل می‌بینند. این زنان هستند که قربانی جنگ و موشک‌ می‌شوند و توسط حکومت طالبان به سخت‌ترین مجازات‌ها محکوم می‌شوند و هیچ حقی در زندگی ندارند.

بخشی از کتاب را باهم بخوانیم:

مهمان‌های عید هم آمدند. همه‌شان مرد بودند، دوستان رشید. در که می‌زدند مریم می‌دانست که باید به طبقه بالا برود و در را ببندد. آن‌ها چای می‌نوشیدند، دود راه می‌انداختند و گپ می‌زدند. رشید به مریم گفته بود تا زمانی که مهمان‌ها نرفتند از اتاقش بیرون نیاید. برای مریم مهم نبود. درحقیقت، حتی خوشحال هم می‌شد که رشید روابط زناشویشان را مقدس می‌دانست و از ناموسش حمایت می‌کرد. او از این حمایت احساس شادی می‌کرد. برایش مهم و با ارزش بود…