کلیله و دمنه کتابی است شامل حکایت‌های پندآموز که بیشتر از زبان حیوانات نقل شده است. حکمت و دانش موجود در داستان‌های کتاب باعث شده که در سال‌های طولانی مورد توجه خردمندان قرار گیرد و آن را یکی از منابع آموزش حکمت عملی و آداب زندگی برای فرزندان خویش قرار دهند. علت نام‌گذاری کتاب به «کلیله و دمنه» این است که بخش زیادی از داستان‌های کتاب مربوط به دو شغال به نام‌های «کلیله» و «دمنه» و از زبان آنها بیان می‌شود.

کلیله و دمنه اثر فیلسوفی به نام «بیدبا» است که به دستور پادشاه هندی به نام «دبشلیم»، به زبان سانسکریت و بر پایه چند اثر هندی که مهم‌ترین آنها «پنچا تنترا» یا «پنجه تنتره» است، نوشته شد. «پنجه تنتره» به معنی «پنج فصل» نوشته «ویشنو شارما» است که شامل حکایات آموزنده اخلاقی از زبان حیوانات می‌باشد و فیلسوف بیدیا آن را اساس داستان‌های کلیله و دمنه قرار داد.

در کتاب قصه های پندآموز کلیله و دمنه اثر فاطمه ندری انتشارات ایرمان، نویسنده چندین داستان زیبا را از کلیله و دمنه انتخاب کرده‌ است. و آنها را به فارسی امروزه برگردانده‌ تا کودکان از حکایت‌های پندآموزش نهایت لذت را ببرند.

حکایت قورباغه و مار

قورباغه‌ای در همسایگی ماری لانه داشت، هرگاه قورباغه بچه‌ای به دنیا می‌آورد، مار آمدی و بخوردی. قورباغه با خرچنگی دوست بود. به پیش خرچنگ رفت و گفت: ای برادر! تدبیری اندیش که مرا خصمی قوی و دشمنی بی رحم است. نه در برابرش مقاومت می‌توانم کرد و نه توان مهاجرت دارم، چرا که اینجا مکانی است خرم و زیبا، در نهایت آسایش. خرچنگ گفت: قوی پنجگان توانا را جز با مکر نتوان شکست داد. در این اطراف راسویی زندگی می‌کند، چند ماهی بگیر و بکش و از جلوی خانه‌ی راسو تا لانه‌ی مار بیافکن. راسو یکی یکی می‌خورد و چون به مار رسد او را هم می‌بلعد و تو را از رنج می‌رهاند. قورباغه با این حیله مار را هلاک کرد. چند روزی بگذشت، راسو دوباره هوس ماهی کرد. بار دیگر به دنبال ماهی در آن مسیر راهی شد، پس قورباغه و همه‌ی بچه هایش را خورد.

نتیجه‌ی اخلاقی: حیله و مکر بسیار بر خلق خدا، موجب هلاکت است.