درباره نویسنده

کیم وو چونگ (Kim Woo Choong) در تاریخ 19 دسامبر سال 1936 در تایگو واقع در جنوب شرقی کره متولد شد. وی درون بلوغ خود را هم‌زمان با جنگ داخلی کره در بین سال‌های 1950 تا 1953 سپری کرد. تجارب همین دوران بود که در آینده نیز کیم را هدایت می‌کرد. در این دوران پدر وو چونگ، که ریاست فرمانداری را بر عهده داشت ربوده‌ شد و او از 14سالگی مسئول تأمین معاش خانواده گردید. کیم به اجبار در یک روزنامه‌ فروشی مشغول فعالیت شد تا برای گذران زندگی‌شان تلاشی کرده‌ باشد. سخت کوشی وی ثمر داد و در کنار شغلش، توانست از دبیرستان معتبر کیونگی در سئول فارغ‌التحصیل شود.

وو چونگ مدرک کارشناسی خود را از دانشگاه «یونسی» در سال 1960 دریافت کرد تا مقدمه‌ای شود برای موفقیت‌های هرچه بیشتر وی. پدر او مربی پارک چونگ هی بود،‌ کسی که در 1963 به منصب ریاست‌جمهوری کره‌ی جنوبی رسید،‌ او نیز به نوبه‌ی خود تا حد زیادی از کیم وو چونگ از نظر مالی و تجاری حمایت کرد. در سال ۱۹۶۷ کیم به‌همراه پنج نفر دیگر شرکت دوو را تأسیس کرد. آغاز فعالیت او با شرکت دوو به تجارت کره، که در آن‌زمان به‌شدت آسیب دیده بود، جانی دوباره بخشید.

نوشته‌ی پشت کتاب

کتاب سنگفرش هر خیابان از طلاست اثر کیم وو چونگ انتشارات نیک فرجام را می‌توان یک کتاب انگیزشی – مدیریتی دانست که برای بسیاری از افراد می‌تواند کتاب جذابی باشد. راهکارهای مدیریتی نیز در این کتاب آورده شده است اما بحث اصلی کیم‌وو چونگ در این کتاب انگیزه دادن به جوانان است. کیم‌وو چونگ از جوانان کره و از جوانان سراسر دنیا می‌خواهد که خودشان را باور داشته باشند و برای پیشرفت خودشان و کشورشان تلاش کنند.

این کتاب اوایل مجموعه‌ای از مقالات بود که برای جوانان کره‌ای نوشته شده بود. و البته پیامی جهانی داشت. نگاه آگاهانه‌ی کیم آنقدر عمیق است که کمتر می‌توان چنین شخصی را در ذهن تصور کرد. از نظر او کار کردن هیجان انگیزتر از بازی کردن است. و از اینکه ببیند مردم پول‌هایشان را برای خوش گذرانی هدر می‌دهند بیزار است.

کتاب سنگفرش هر خیابان از طلاست اثر کیم وو چونگ انتشارات نیک فرجام، درباره‌ی جنبه های اخلاقی در کار صحبت می‌کند. وی از فراز و فرود‌هایی در کسب و کار صحبت می‌کند که شاید منجر به بی‌انگیزه‌گی در شخص شود. اما می‌توان همین مشکلات را به فرصت‌هایی برای شکوفایی تبدیل کرد.

بخشی از کتاب را باهم بخوانیم:

در آن‌وقت حتی یک سکه هم در جیبم نبود، اما رویاهای بزرگی در سر داشتم. من هنوز به خوبی احساساتم در آن زمان را به خاطر می‌آورم، مانند حسی که در نیمه‌شب به هنگام ترک کتابخانه و یا بازگشت به خانه پس از یک روز سخت کاری داشتم. به آسمان نگاه می‌کردم و آن را مال خودم می‌دیدم، می‌توانستم آن را در آغوش بگیرم. هیچ‌چیز در آن زمان برای من غیرممکن نبود، طراوت و نشاط جوانی در من موج می‌زد و قلبم را با آرزوهای بزرگ پر کرده بود. هیچ‌چیز نمی‌توانست من را از حرکت باز دارد…