درباره شاعر

کمتر کسی را می‌توان یافت که حداقل یکی از اشعار سهراب سپهری را نشنیده باشد. نام سهراب با فرهنگ و ادبیات ما درهم آمیخته شده است. سهراب سپهری نگاهی متفاوت به زندگی و حتی مرگ داشت، و این نگاه در اشعارش به خوبی پیداست. با خواندن کتاب‌های این شاعر گران‌قدر، فلسفه‌ای عمیق را با زبانی لطیف و زیبا درک خواهیم کرد.

سهراب سپهری، در ۱۵ مهرماه ۱۳۰۷، در قم، به دنیا آمد‌. پدربزرگش میرزا نصرالله خان سپهری نخستین رئیس تلگراف‌خانه‌ی کاشان بود. پدرش اسدالله و مادرش ماه جبین نام داشتند که هر دو اهل هنر و شعر بودند. پدرش نیز کارمند اداره پست و تلگراف کاشان، اهل ذوق و هنر بود.

وقتی سهراب خردسال بود، پدر به بیماری فلج مبتلا شد و در سال ۱۳۴۱ درگذشت. مادر سهراب نیز که اهل شعر و ادب هم بود، در خرداد سال ۱۳۷۳ درگذشت. منوچهر سپهری، برادر ارشد سهراب و تنها برادر وی که هم‌بازی دوران کودکی سهراب بود نیز در سال ۱۳۶۹ درگذشت. او سه خواهر به نام‌های همایون‌دخت، پری‌دخت و پروانه داشت.

درباره کتاب

این کتاب شامل هشت دفتر به نام‌های «مرگ رنگ»، «زندگی خواب‌ها»، «آوار آفتاب»، «شرق اندوه»، «صدای پای آب»، «مسافر»، «حجم سبز» و «ما هیچ ما نگاه» است.

قطعه‌ای زیبا با نام سراب از این کتاب را باهم بخوانیم:

آفتاب است و بیابان چه فراخ

نیست در آن نه گیاه و نه درخت

غیر آوای غرابان، دیگر

بسته‌ هر بانگی از این وادی رخت.

در پس پرده‌ای از گرد و غبار

نقطه‌ای لرزد از دور سیاه

چشم اگر پیش رود، می‌بیند

آدمی هست که می‌پوید راه.

تنش از خستگی افتاده ز کار

بر سر و رویش بنشسته غبار

شده‌ از تشنگی‌اش خشک گلو

پای عریانش مجروح ز خار.

هر قدم پیش رود، پای افق

چشم او بیند دریایی آب

اندکی راه چو می‌پیماید

می‌کند فکر که می‌بیند خواب.

هشت کتاب سهراب سپهری انتشارات میلاد