** داستانی جذاب درباره‌ی اهمیت تسلیم و رضا در برابر عشق، جدال میان عشق زمینی و عشق الهی **

درباره نویسنده

پائولو کوئیلو در 24 اوت 1947 در شهر ریودوژانیرو برزیل متولد شد. خانواده کوئیلو کاملاً ثروتمند بودند. مدرسه کاتولیکی که پسرشان در آن تحصیل می کرد وظیفه اصلی خود را القای روحیه رقابت و عطش برتری نسبت به بقیه در کودکان می‌دانست. در عین حال به رشد استعدادها و ویژگی های فردی دانش آموزان توجه زیادی می شد. یکی از علاقه‌های کوئیلو نویسندگی بود. پائولو می‌خواست کتاب بنویسد، استعدادهای ادبی را توسعه دهد و جهان را کشف کند.

او شروع به نوشتن کتاب کرد تا رویای قدیمی دوران کودکی خود را برآورده کند. اثر اول بر اساس زیارت خود نویسنده از مقبره سنت جیمز بود. نام این کتاب «دفتر خاطرات شعبده باز» بود که با عنوان «زیارت» نیز منتشر شد. کتاب خاطرات شعبده باز اولین بار در سال 1987 منتشر شد. این کتاب نتوانست شهرتی مانند کیمیاگر را برای نویسنده به ارمغان بیاورد. اما علاقه زائران و گردشگران را به مکان هایی که در اثر شرح داده شده است افزایش داد.

کتاب‌های این نویسنده به چندین زبان زنده دنیا ترجمه شده و فروش‌شان از مرز چند صد میلیون نسخه می‌گذرد. از کتاب‌ها و رمان های پائولو کوئیلو تاکنون چندین فیل و سریال ساخته شده است. و رمان‌های او مرجع مناسبی برای اقتباس یک فیلم یا سریال است.

درباره کتاب

داستانی درباره‌ی تردید میان زندگی و مرگ، خیروشر و عشق الهی و عشق زمینی که هر بار این تردید‌ها به شیوه‌ای قانع‌کننده و با استدلال منطقی کوئلیو به پایان می‌رسند. این کتاب حکایتی است که عشق ورزیدن‌ و مواجهه با ترس‌هایمان را یادآوری می‌کند. پس دیر یا زود برای دست‌یابی به بخش دیگر وجود خود، ناگزیریم بر ترس‌هایمان غلبه کنیم و در وادی عشق قدم بگذاریم. در این اثر از پائولو، پیلار و دوست همراهش شخصیت‌هایی تخیلی، اما تمثیلی هستند که بسیاری از تشابه‌های عینی در رفتار انسان‌ها را تداعی می‌کنند.

بخشی از کتاب را باهم بخوانیم:

برای صرف قهوه‌ توقف کردیم و برای اینکه‌ سر حرف را باز کنم گفتم: «زندگی چیزهایی زیادی بهت یاد داده‌.»

پاسخ داد: «زندگی به من یادگرفتن‌ و چطور تغییر‌کردن‌ رو یاد داده‌، هرچند شاید غیرممکن‌ به‌نظر برسه‌.»

با این حرف انگار می‌خواست صحبت را تمام کند. تقریباً در تمام مدت سفرمان تا آن کافه‌ی بین‌راهی، هیچ کلمه‌ای بینمان ردوبدل نشده بود.

در طول مسیر، اول خواستم با یادآوری خاطرات دوران کودکی او را به حرف‌زدن وادار کنم، ولی هر بار با کمال ادب از کنار موضوعات به‌راحتی می‌گذشت، ولی کم‌کم به جایی رسید که حس کردم انگار دیگر به حرف‌هایم توجهی ندارد. به‌نظرم رسید شاید موضوع مهم‌تری فکرش را مشغول کرده، شاید هم فاصله‌ی زمانی و مکانی دنیایمان ما را از هم جدا کرده بود. او در حال‌وهوای دیگری به سر می‌برد. دیگر سوریا برای او خاطره‌ای دور بود که در غبار زمان مدفون‌ شده‌ بود. دوستان دوران‌ کودکی‌اش هنوز در ذهنش همان کودکان سالیان قبل، افراد سالمند کماکان‌ زنده‌ بودند و همان کارهای پیشین‌ را انجام می‌دادند.

کم‌کم از اینکه دعوتش را برای مسافرت با اتومبیل پذیرفته‌‌ بودم احساس پشیمانی می‌کردم. وقتی در کافه‌ی سر راهمان و در حین صرف قهوه بازهم دیدم از حرف‌زدن‌ طفره می‌رود، تصمیم گرفتم که دیگر اصراری برای ادامه‌ی گفت‌وگو نداشته‌ باشم. دو ساعت زمان باقی‌مانده تا رسیدن‌ به بیلبائو برایم زجرآور بود. اتومبیل کرایه‌ای حتی رادیو هم نداشت. او به جاده‌ خیره‌ شده‌ بود و من از پشت پنجره‌ مناظر اطراف را تماشا می‌کردم. هیچ‌کداممان حس بدی را که از فضای سنگین داخل اتومبیل بر ما حاکم شده‌ بود، کتمان‌‌ نمی‌کردیم و تنها تحمل بود و تحمل برای پایان‌دادن‌‌ به این سکوت عذاب‌آور…

مطالعه‌ی کتاب کنار رود پیدرا نشستم و گریستم اثر پائولو کوئیلو انتشارات نیک فرجام، را به همه‌ی شما دوستان عزیز توصیه میکنیم.

کتاب کنار رود پیدرا نشستم و گریستم اثر پائولو کوئیلو انتشارات نیک فرجام