درباره نویسنده

«ویکتور ماری هوگو» Victor Marie Hugo شاعر و نویسنده‌ی فرانسوی در 26 فوریه‌ی سال 1802 به دنیا آمد. او در کنار تحصیلات ابتدایی‌اش آثار «فرانسوا-رنه دو شاتوبریان»، شاعر فرانسوی را دنبال می‌کرد و از سن کم مجذوب ادبیات و شعر بود. در همین دوران اشعار «ویرژیل»، شاعر کلاسیک رومی را ترجمه کرد و خود سرودن قصیده‌ را آغاز کرد. «هوگو» نخستین اثرش که مجموعه‌ای از اشعار بود را در سال 1822 منتشر و به دنبال آن نوشتن داستان را آغاز کرد.

او برخلاف علاقه‌ی مادرش به رشته‌ی حقوق، ادبیات را دنبال کرد و اشعارش توجه‌ی اعضای فرهنگستان فرانسه را به خود جلب کرد. اشعار اولیه‌اش تمجید و تحسین لویی شانزدهم را به دنبال داشت، از این رو او موفق به دریافت مقرری سالیانه شد. او در همین سال‌ها با گروهی از نویسندگان فرانسه ملاقات می‌کرد و مکتب رمانتیسم را بنا نهاد. او در بیست‌وپنج‌ سالگی نخستین نمایش‌نامه‌اش با عنوان «کرامول» را با مقدمه‌ای مفصل درباره‌ی مکتب رمانتیسم نوشت و سال 1829 رمان «واپسین روز یک محکوم» را منتشر کرد. در اواسط قرن نوزده از اعضای فرهنگستان شد و به‌عنوان نماینده مجلس عالی قانون‌گذاری فرانسه انتخاب شد. او فعالیت‌های اجتماعی و سیاسی را دنبال می‌کرد و خواستار تحصیلات همگانی، لغو بردگی، لغو مجازات اعدام و فقرزدایی بود.

ما معمولاً «ویکتور ماری هوگو» را با کتاب شاهکار و ماندگار «گوژپشت نتردام» می‌شناسیم. این اثر سال 1831 منتشر شد که روایت داستان سه شخصیت «اسمرالدا»، «کازیمودو» و «کلود فرولو» است. توانایی «هوگو» در پیوند دل‌نشین معماری و ادبیات را می‌توان در این اثر دید و قصه‌ی مردمانی را دنبال کرد که در خدمت کلیسا بوده‌اند.

درباره کتاب

داستان این کتاب، روایت کودکی است که توسط «کومپرا چیکوها» یا همان خریداران بچه، معلول شده و با زخمی که بر صورت دارد گویی همیشه می‌خندد.

هوگو در اوج این رمان، با بیان خطابه‌ای از قهرمان داستان، پیام اصلی کتاب را این‌گونه بیان می‌دارد:

بخش زیبا و کوتاهی از کتاب را باهم بخوانیم:

«…اى قدرتمندان احمق، دیدگان خود را بگشائید. من مجسم ‏کننده‌ی همه چیزم. کشیشان، اشراف، شاهزادگان! به هوش باشید که مردم به ظاهر خندانند و باطناً رنج مى‏برند. من سمبل مردم هستم، ولى به شما میگویم که مردم به خود می‌آیند، انتها شروع می‌شود و شفق خونین صبح میدمد. این است معناى خنده‌ی من، اینک شما بر خنده من بخندید..!»