درباره نویسنده

شکسپیر در اوایل قرن ۱۶ میلادی در دهکده‌ای نزدیک شهر استراتفورد در ایالت واریک انگلستان زارعی موسوم به ریچارد شکسپیر زندگی می‌کرد. یکی از پسران او به نام «جان» به شهر استراتفورد آمد‌ و در آنجا به شغل پوست فروشی پرداخت و با «ماری اردن» دختر یک کشاورز ثروتمند ازدواج کرد. در ۲۶ آوریل سال ۱۵۶۴ صاحب پسری شد و نامش را «ویلیام» گذاشت.
این کودک به‌ تدریج پسری فعال و شوخ و شیطان شد و به مدرسه رفت و مقداری لاتین و یونانی آموخت، ولی به علت کسادی شغل پدرناچار شد برای امرار معاش مدرسه را ترک کند و شغلی برای خود دست و پا کند. ابتدا شاگرد قصاب شد، ولی چندان به ادبیات علاقه داشت که هنگام کشتن گوساله‌ها خطابه‌ میگفت و شعر می‌سرود.

ازدواج ویلیام

در سال ۱۸۵۲، هجده ساله بود که دلباخته‌ی دختری بیست و پنج ساله‌ به نام «آن هاتاوی»، از اهالی دهکده‌ی مجاور شد و به زودی صاحب فرزندی شد. در این ایام زندگی پرحادثه‌ی شکسپیر آغاز شد. او به قدری تحت تأثیر هنر پیشگان سیار و هنر نمائی آنان قرار گرفت که تنها به لندن رفت تا موفقیتی کسب کند و زندگی مرفه‌تری برای خانواده‌اش فراهم آورد.

پس از ورود به لندن به سراغ تماشاخانه‌های مختلف رفت. در آغاز اغلب به حفاظت اسب‌های مشتریان مشغول بود، ولی کم کم به درون تماشاخانه راه یافت و به تصحیح و تکمیل نمایشنامه‌های ناتمام پرداخت و خود روی صحنه آمد‌ و نقش‌هایی ایفا کرد و وظایف دیگر پشت صحنه را بر عهده گرفت. این تجارب همه برای او مفید واقع شد.

در همین دوره کارش را چنان با مهارت انجام میداد که حسادت هم قطاران را بر می‌انگیخت. شبها در ساعت فراغت همه در میکده‌ی «دوشیزه دریا» جمع میشدند و به خنده‌ و تفریح و صحبت می‌پرداختند. لطیفه گویی و شوخ طبعی و بیان جذاب او اطرافیان را مسحور می‌ساخت. در آن دوره هنرپیشگی و نمایشنامه‌نویسی، حرفه‌ی محترم و محبوبی تلقی نمی‌شد. افراد طبقه‌ی متوسط، که تحت تأثیر شدید تلقینات مذهبی قرار داشتند، آن را مخالف شئون خود می‌دانستند. تنها طبقه‌‌ی اعیان و مردم فقیر بودند که علاقه‌ای به نمایش و تماشاخانه نشان می‌دادند.

شکسپیر در حقیقت شاعر انسانیت و نقاش خصایل نیک و بد انسان است. نمایشنامه‌های تاریخی او به وقایع بی‌روح و کهنه، روح تازه می‌بخشند و شخصیت‌های واقعی ادوار مختلف را با طرز فکر و عادات و خصوصیات هر کدام برای خواننده مجسم می سازند. او قادر است تماشاچی را بی‌اختیار به خنده‌ وادارد یا اشک تأثر او را سرازیر کند.